مخترعانی مانند هامفری دیوی و وارن د لا رو قبلاً در ساخت لامپ ال ای دی قرمز خود تلاش کرده بودند، اما این تلاش ها به پیچیدگی طراحی توماس ادیسون که هم ارزان و هم طولانی مدت بود، نبود. برخی از برجسته ترین تلاش ها برای ایجاد یک لامپ عبارتند از:
هامفری دیوی، شیمیدان انگلیسی، اولین چراغ الکتریکی را در سال 1802 اختراع کرد. او پس از آزمایش با الکتریسیته، یک باتری الکتریکی اختراع کرد که وقتی سیم‌ها را به باتری و قطعه‌ای کربن متصل می‌کرد، باعث درخشش کربن و تولید نور می‌شد.
اختراع او به عنوان لامپ قوس الکتریکی شناخته شد. با این حال، نور به هیچ وجه نمی سوزاند و آن را برای استفاده تجاری غیر عملی می کند.
در سال 1840، دانشمند بریتانیایی، وارن دو لا رو، مدار مشابهی با دیوی ایجاد کرد. او از سیم‌های برق و باتری استفاده کرد، اما به جای کربن، از رشته‌ای از پلاتین استفاده کرد که بسیار محکم پیچ خورده بود.
او این مدار را در یک لوله شیشه ای قرار داد و در داخل آن خلاء ایجاد کرد تا پلاتین نتواند با هوا واکنش نشان دهد. این لامپ برقی خیلی بیشتر از طراحی دیوی می سوخت، اما استفاده از پلاتین بسیار گران بود.
در دهه 1850، فیزیکدانی به نام جوزف ویلسون سوان زمان خود را صرف آزمایش با محفظه های شیشه ای مختلف، خلاءهای مختلف و فلزات مختلف برای استفاده به عنوان رشته کرد. او موفق شد چندین «نمونه اولیه کار» بسازد اما هرگز نتوانست یک لامپ بسازد که هم عمر طولانی داشته باشد و هم ساخت آن ارزان باشد.
یکی از مشکلات عمده ای که مانع پیشرفت اختراع لامپ می شود هزینه آن بود. ساخت لامپ های اولیه گران قیمت بود و بنابراین برای استفاده تجاری کاربردی نبود.
جوزف سوان مسئولیت رسیدگی به این مسئله هزینه را بر عهده گرفت. شیمیدان انگلیسی این کار را با استفاده از رشته های کاغذ کربنیزه شده به جای رشته های پلاتین در لامپ خود انجام داد که بسیار مقرون به صرفه تر بود. سوان برای طراحی خود در سال 1878 حق اختراع دریافت کرد و یک سال بعد در فوریه 1879 توانست یک لامپ کار را به نمایش بگذارد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.